Mijn ouders vonden mij vroeger al een stoer meisje. Ik had altijd al interesses voor techniek en treinen.
Vroeger gingen we wel eens met de trein erop uit en dat was altijd een groot feest voor mij (ook al was het maar een retourtje Maastricht/Heerlen).
Als we op het station van Maastricht waren, kon ik uren naar de seinen (die ik vroeger gekleurde knoopjes noemde) en treinen kijken. Toen ik 5 jaar was, nam mijn vader me voor de eerste keer mee naar de Miljoenenlijn. Zelf kan ik niet zo veel meer herinneren van het uitstapje, behalve de grote wielen van de lok en paar stoompluimen. Wel heb ik laatst paar foto’s uit de oude doos gevonden. Een foto sprak me gelijk aan: Een klein meisje die heel trots voor de stoomloc 1289 poseert. En dat ben ik! Zo zie je maar dat de passie voor treinen er heel vroeg in zat.
Toen ik naar de middelbare school ging, ben ik naar het vmbo- kader metaal techniek gegaan. In leerjaar 3 moesten wij een vrijwilligers-stage doen. Tien jaar na mijn eerste bezoek kwam ik zo weer bij de Miljoenenlijn terecht. Dit keer als stagiaire op de werkplaats. Na 5 stage dagen zat mijn vrijwilligers-stage erop. De laatste stage dag mocht ik een slag mee als leerling-stoker naar Kerkrade. Mijn geluk kon niet op en ik heb me als leerling-stoker/vrijwilliger aangemeld.
Ik heb ook nog 2 weken stage gelopen bij NedTrain in Maastricht. Sinds dien streef ik er echt naar om later bij de spoorwegen te werken als machinist of rangeerder. Nu volg ik een mbo 3 Mechatronica/ Werktuigbouwkunde opleiding. En wie weet ga ik na deze opleiding naar de Machinisten opleiding in Rotterdam. Nu ben ik 17,5 en nog steeds leerling-stoker. Dat komt omdat je pas het stokers examen op je 18e mag afleggen. Dus nog eventjes geduld…
Waarom stoken? Die vraag krijg ik heel vaak te horen. Omdat… niets gaat boven de kolen geur en de oude prachtige techniek van een stoomtrein. Ik ben zelf een groot liefhebber van Zweedse stoomlocomotieven. Vooral de SJ E2 1040 is mijn favoriet. En wat heb ik toch het geluk om op de 1040 te mogen stoken! Het stoken zelf vind ik een prachtig vak, je bent telkens bezig met het vuur in orde te houden, goed water peil houden, en het aan en af koppelen van de trein. ‘Met vuur en water spelen tot er stoom uit komt…’ Heerlijk!
De Miljoenenlijn. Mijn 3e thuis, een plek waar ik soms zelf stoom kan afblazen. Een plek waar ik mijn vriend tegen het lijf ben gelopen. Een plek waar ik lol kan maken met mijn vrienden die ik daar heb. En een plek waar ik trots op ben. De Miljoenenlijn, een hechte ‘Spoorweg-familie’
Wil je ook vrijwilliger worden bij de Miljoenenlijn? Meld je dan aan via volontair@miljoenenlijn.nl en bekijk de vacatures hier.
Van seinwezen tot stoommachinist in 10 jaar.
Omdat ik langs het spoor ben opgegroeid, werd mijn interesse in de spoorwegen steeds groter. Als kleine man bezocht ik vaak met mijn ouders de Miljoenenlijn. Urenlang kon ik op station Simpelveld rondlopen en alles bekijken. Toen ik de leeftijd had gekregen om vrijwilliger te mogen worden, was ik meteen het jongste lid van de club. Mijn “carrière” ging van start bij het seinwezen. Elke zaterdag hielp ik zoveel mogelijk mee in het onderhoud van de seinen en de wissels. De Miljoenlijn bezit nog steeds de klassieke beveiliging van vroeger en daar komt heel wat werk bij kijken. Na enkele jaren werkplaats mocht ik mij nuttig maken als gastheer op de stoomtrein. Vervolgens mocht ik de opleiding “conducteur” volgen. De woensdag werd mijn vaste dag om dienst te doen. In het hoogseizoen was ik dan ook zoveel mogelijk aanwezig als conducteur.
Niet alleen het contact met onze reizigers maar ook de verantwoording die erbij komt kijken vond ik interessant. Onze trein wordt immers met stoom gereden, elke keer als je door het Limburgse Heuvelland onderweg bent, vertel je de reizigers met trots over de machine die voor de trein staat. Meerdere jaren heb ik meegelopen als conducteur, tot dat de overweging kwam om verder te gaan als cheftrein of als stoker op de stoomloc. De keuze was snel gemaakt, meer bezig zijn met techniek en onderhoud aan 100 jaar oude machines verrichten. Ik volgde de cursus “rangeerder” om aansluitend mijn eerste keren als leerling stoker mee te gaan op de stoomloc. Een geweldige ervaring, alles puft, ruikt en maakt een imposant geluid. Vele stokers leerde mij de kneepjes van het vak kennen.
“Scheppen kan iedereen, maar stoken is een vak” werd er mij verteld. Als snel had ik in de gaten dat het stoken meer was dan alleen wat kolen op het vuur gooien. Deze techniek leer je alleen maar, als je een aantal keren flink onderuit bent gegaan. Ingrijpen op het juiste moment als de keteldruk drijgt te dalen of stijgen is de kunst. Stoken is meer dan uit het raampje hangen van de locomotief. Je krijgt er mooie zwarte handen van en mag bij een vroege dienst om 05:30 uur beginnen met opstoken. Na 2 jaren dienst als leerling-stoker, mocht ik op examen. Kort hierna volgende mijn eerste diensten als zelfstandig stoker. Pas als je er echt alleen voor staat leer je stoken. Samenwerken met de machinist is hierbij het belangrijkste. Hoe meer diensten ik had gedraaid, hoe meer ik ingespeeld raakte op de verschillende machinisten. Iedereen heeft zijn eigen manier van stoken, net zoals elke machinist zijn eigen manier van rijden heeft. Je moet je als stoker aanpassen aan de manier van rijden van de machinist en dat is niet altijd eenvoudig. In de wintermaanden wordt er niet gereden met stoom en gebruiken we deze tijd om onderhoud te doen. Vele uren wordt er aan de machines gewerkt om in het voorjaar weer met stoom te kunnen rijden. Ik had altijd het gevoel dat ik met twee linkse handen ben geboren, maar dankzij het werkplaats personeel leerde ik snel. Vanaf het moment dat je een machine uit elkaar gaat bouwen om onderhoud te verrichten, leer je de machine pas echt kennen. Je weet wat je kunt herstellen als er iets fout gaat tijdens de rit en kunt je een betere voorstelling maken bij de werking van een stoommachine. Tijdens het onderhoud werd ik betrokken bij het reviseren van een dieselmotor. Hierdoor steeg mijn interesse in diesel en volgde ik de opleiding om machinist op onze rangeerlocs en railbus te worden. Vanaf dat moment kon ik niet enkel als stoker worden ingezet, maar ook in de rangeerdienst en als machinist Railbus.
Machinist worden was altijd al mijn jongensdroom. Doordat ik als stoker af en toe een stukje mocht rijden, ofwel in spoorse termen “aan de lat” mocht staan, werd mijn motivatie steeds groter om deze opleiding te gaan volgen. Zo gezegd, zo gedaan, en voor ik het wist volgde ik met enkele andere vrijwilligers het theoretische deel van de opleiding “stoommachinist”. Doordat ik al enkele jaren onderhoud had gedaan, kon ik mij beter verplaatsen in de theorie rondom een stoommachine. Het theoretische deel werd afgesloten met een succesvol examen. Aansluitend kon ik beginnen met het praktijk onderdeel. 50 diensten met meerdere tussentijdse toetsen die afgenomen worden door instructie-machinisten. Je leert het afsmeren van de machine, het rijden maar vooral ook het remmen. Het in beweging zetten van de machine is een kunst maar het netjes remmen is nog veel belangrijker. Elke dienst is anders, weersomstandigheden, soort trein en de kwaliteit van de stoker hebben hier invloed op. Na 1,5 jaar was de 50-rittenkaart vol en had ik alle toetsen behaald, ik was klaar voor het grote examen. Een spannende dag, want vanaf het moment dat je stoker bent kijk je ernaar uit om stoommachinist te kunnen worden. Mijn examen verliep vlekkeloos en met een handdruk van de examinator mocht ik meteen zelfstandig mijn eerste trein rijden. Een ervaring die ik nooit zal vergeten. Je hebt de verantwoording over een hele trein, werkt geconcentreerd samen met je stoker en let nauwlettend op de tijd om geen vertraging op te lopen. Inmiddels heb ik al enkele diensten als machinist achter de rug.
10 jaar geleden mocht ik als jongste vrijwilliger bij de Miljoenenlijn beginnen, inmiddels ben ik niet meer de jongste vrijwilliger, wel de jongste stoommachinist! De Miljoenenlijn biedt dus voor iedereen wel iets om zich voor in te zetten. Dat is ook het leuke aan dit spoorbedrijf. Je kent iedereen en iedereen heeft zijn eigen specialiteiten en kwaliteiten. Daardoor ontstaat er een prima samenwerking tussen de verschillende werkgroepen. Het lijkt een grote familie, wat samen probeert het cultureel Limburgs erfgoed in beweging te houden. Persoonlijk ben ik er trots op, want dit bedrijf is meer dan alleen met treintjes spelen. Dit bedrijf verbindt 200 vrijwilligers met elkaar die ervoor zorgen dat elke week het stoomtreintje onderweg is door Zuid-Limburg!
Iedereen die nu nog twijfels heeft om vrijwilliger te worden, nodig ik graag een keertje uit om bij mij op de loc te komen kijken. Als je de kolenschep een keer in je handen hebt gehad, laat je ze nooit meer los…
Niels Jacobs, stoommachinist.
Wil je ook vrijwilliger worden bij de Miljoenenlijn? Meld je dan aan via volontair@miljoenenlijn.nl en bekijk de vacatures hier.
Als kleuter was ik eigenlijk al gek van treinen.
Mijn moeder ging regelmatig treinen met mij kijken op de oude “passerel” in Maastricht.De ramen waren daar voorzien van een hekwerk i.p.v. glas en dus moest ik, nadat we waren gaan kijken, in bad, want ik was helemaal zwart van het roet van de stoomtreinen.
Ook ging ik geregeld met de trein, samen met mijn vader en/of moeder, naar Meerssen, Houthem of Valkenburg en dan weer terug naar Maastricht. Later is de interesse wat afgenomen, totdat ik, bij de universiteit, het afdelingsuitje mede moest organiseren.
Er werd toen o.a. gekozen voor een ritje met de railbus van de Miljoenenlijn. In dat jaar heb ik een bezoek gebracht aan de stoomtreindagen en me daarna als vrijwilliger opgegeven.
Ik kreeg toen een intake gesprek en zou conducteur worden. Na een keer met Henk Dam een dienst gedraaid te hebben, werd besloten dat ik lokettist zou worden in Simpelveld en op de trein, in een apart rijtuig, dat daarvoor ingericht zou worden.
Mijn leraar aan het loket was Piet Genders. Ik heb toen regelmatig kaartjes verkocht in de trein en nadat het rijtuig weer verdween ben ik dikwijls lokettist in Valkenburg, waar daarna een loket geopend is.
Soms ben ik ook lokettist in Simpelveld.
Ik vind dit werk nog steeds leuk en vooral de omgang met onze reizigers en directe collega’s bij de Miljoenenlijn.
Een paar anekdotes van klanten:
– Mijnheer, jullie hebben die stoomloc wel mooi nagemaakt.
Het is net echt, want hij zal toch wel niet meer op kolen rijden.
– Mijnheer, als ik een kaartje koop voor dat stoomtreintje, belt u dan even, zodat hij mij komt op halen.
Wil je ook vrijwilliger worden bij de Miljoenenlijn? Meld je dan aan via volontair@miljoenenlijn.nl en bekijk de vacatures hier.
Nu zo’n 5 jaar geleden ben ik als vrijwilliger begonnen bij de Miljoenenlijn. Via een vriend, die ook vrijwilliger is, ben ik bij de Miljoenenlijn terecht gekomen. Het vak conducteur heeft mij van begin af aan zeer geboeid en al snel kon ik na het behalen van het theorie-examen, beginnen met de praktijk. Gedurende de tijd leerde ik waarom ik de functie conducteur mij zo trok. Wanneer reizigers (en in het bijzonder kinderen) met een glimlach weer vertrekken naar huis. Het geeft mij veel voldoening mensen zo te zien gaan.
In de afgelopen 5 jaar heb ik ook mogen proeven bij andere werkgroepen. Zo heb ik ook mogen kijken bij o.a. werkgroepen seinwezen en loket. Bij seinwezen zorg je samen met de treindienstleider dat de reizigerstrein die klaar staat voor vertrek naar Valkenburg op spoor 3, veilig door de wisselstraat en over de overweg bij Post II kan vertrekken. Bij het loket kunnen reizigers hun kaartjes voor de trein kopen. Als conducteur werk je ook als kaartverkoper. Maar bij het loket heeft men nog meer kaartjes en informatie voor de reiziger. Voornamelijk tijdens evenementen was en ben ik actief als lokettist.
Als toentertijd 16-jarig jochie reed ik graag vanuit huis, zo’n 50 km enkele reis met de scooter door weer en wind naar Simpelveld toe om te beginnen aan mijn dienst. Dat trok toen, maar nu nog steeds soms vreemde gezichten bij collega’s. Ondertussen ben ik 21 jaar en werk ik als buschauffeur in Groningen. Ik heb vanaf het moment dat bekend werd dat ik aan de slag kon in Groningen, gezegd dat ik vrijwilliger en conducteur bleef. Ik wil gewoon niet anders. Eens een Miljoenenlijn-familielid, altijd een Miljoenenlijn-familielid.
Wil je ook vrijwilliger worden bij de MiIjoenenlijn? Meld je dan aan via volontair@miljoenenlijn.nl en bekijk de vacatures hier.
In 1989 bezocht ik station Simpelveld voor het eerst, als treinenliefhebber. De toen nog rijdende dieseltrein, het landschap en de nog aanwezige klassieke beveiliging fascineerden mij dusdanig, dat ik nog de nodige keren ben teruggekeerd met fotocamera om dit allemaal vast te leggen.
In 1990 las ik een artikel in “Railhobby” over het ontstaan van Stichting ZLSM en heb me toen onmiddellijk aangemeld als donateur. Sinds de zomer van 1990 tot op de dag van vandaag houd ik me bezig met het fotograferen van het ZLSM-traject, dit heeft geresulteerd in vele mooie foto’s.
In 2001 ben ik door de huidige voorzitter Michel Schellekens overgehaald om actief medewerker te worden. Eerst als conducteur, later als hoofdconducteur. Mijn belangrijkste drijfveer voor het vrijwilligerswerk is een bijdrage leveren aan het in stand houden van een stuk Limburgs erfgoed: de “Miljoenenlijn” en een deel van de spoorlijn Maastricht – Aachen. Daarnaast kom je tijdens het werk als hoofdconducteur in contact met veel mensen van allerlei pluimage. Je bent verantwoordelijk voor hun veiligheid en probeert hun een zo leuk mogelijke dag te bezorgen. Sinds kort heb ik er nog een nieuwe taak bij: ik verzorg cursussen voor nieuwe vrijwilligers die gastheer / gastvrouw / lokettist willen worden. Op deze manier kan ik mijn kennis en ervaringen delen met anderen en hoop ik dat ze net zo enthousiast zullen worden als ik.
Werken bij de Miljoenenlijn betekent dat je er een nieuwe familie bij krijgt. Het is een leuke club waarbij het goed toeven is.
Hopelijk tot ziens!
Dan van der Poel, Hoofdconducteur en Cursusleider Gastheer / Gastvrouw / Lokettist
Wil je ook vrijwilliger worden bij de Miljoenenlijn? Meld je dan aan via volontair@miljoenenlijn.nl en bekijk de vacatures hier.
Al heel lang was ik als kind de moed aan het verzamelen om eens het spoorhuisje in te stappen. Er was echter een aanleiding nodig om deze stap te zetten. Het blokpostje bediende twee overwegen en toen de overweg aan de kant waar de trein vandaan kwam het laatste werd opengemaakt, was de drang om het waarom boven tafel te krijgen zo hoog dat ik alle verzamelde moed oppakte en er op af ging. Zo leerde ik de eerste stukjes hoe de klassieke beveiliging in elkaar zat. Mijn leergierigheid werd hierdoor alleen maar groter en zo ging ik vervolgens naar grote seinhuizen in de stad. Ik leerde zo over de jaren heen alle seinhuizen van het emplacement kennen.
Tienertour werd voor mij Seinhuistour, want ik bezocht, buiten alle seinhuizen in de regio, ook veel seinhuizen in het land. Dus ook andere beveiligingssystemen zoals NX en CVL leerde ik kennen. Ik was echter een gezocht persoon in die tijd. De Chefs, vooral in de regio waar in woonde, hadden de zoektocht naar mij geopend. Die jongen moeten we niet op de seinhuizen hebben. Mijn doorzetting en vooral de nauwkeurigheid waarmee ik de seinhuiswachters hielp, bracht mij langzaam aan in een gedoogstatus. Dit maakte dat ik zelfs openlijk zichtbaar op Post T op het Perron dienst kon draaien. De chefs achtervolgden mij niet meer. Hierop terug kijkende waardeer ik nog steeds het immens grote vertrouwen die vooral seinhuiswachters en treindienstleiders destijds in mij gesteld hebben.
Over de gehele beveiliging, maar juist op het gebied van de klassieke beveiliging, heb ik een enorme kennis opgebouwd. Kennis, maar ook ervaring, waardoor je met je benen in “de klei” durft te staan. Er zijn redenen waarom ik nu als bevoegd seinhuiswachter en treindienstleider zaken wel toesta en anderen niet. Mijn beslissingen hebben mijn jarenlange ervaring en mijn opleiding bij de Miljoenenlijn als basis. Een ongeluk is vaak een opeenstapeling van zaken die verkeerd gaan. Tijdens mijn dienst zie ik het als mijn taak om situatie 1 niet toe te staan, zodat situatie 2 niet kan ontstaan en situatie 3 niet tot de klap kan leiden. En zelfs dat zal geen nooit een garantie zijn. Maar het is wel een startpunt voor een zo veilig mogelijke treinenloop.
Tijdens mijn diensten zie ik het ook als een taak om een goede samenwerking tot stand te brengen. Dit begint al ’s morgens bij de werkplaats, waar ik mijn allereerste stappen zet in contact met rangeerders, stoker, machinist en manager.Verder ben ik ruim op tijd zodat ik de dienst in rust kan opbouwen, rust die je de gehele dag meeneemt. Mijn verdere inzet is het waarderen en respecteren van de kennis en ervaring van anderen. Juist om deze te stimuleren krijg je het mooiste in hen boven. Hierbij is het voor mij zaak om verschillen juist de aanvulling tot het compliment te laten zijn. Het Compliment, een goed draaiende organisatie, waarbij een ieder, vanuit zijn eigen taak en invulling, de dag tot bloei brengt. Dit alles door mij op dat moment gemonitord als een spin op het web, de vingers goed op de verbindingsdraden houdende. Want op gebied van veiligheid kan verschil van inzicht niet zijn en moet ik zo nodig gewoon ingrijpen.
Wil je ook vrijwilliger worden bij de MIljoenenlijn? Meld je dan aan via volontair@miljoenenlijn.nl en bekijk de vacatures hier.
Treinen hebben mij al zolang ik mij kan herinneren geboeid. Als ik met mijn ouders ergens met de trein heen ging, was dat altijd een hele belevenis. Dat was helemaal het geval als ik samen met mijn vader een ritje met de stoomtrein over ’t Miljoenenlijntje maakte.
In de jaren daarna ben ik ook zelf en met vrienden vaak in Simpelveld wezen kijken, bijvoorbeeld bij de jaarlijkse stoomtreindagen. En tja, dan ga je toch langzaam denken, zou dat niks voor mij zijn, hier vrijwilliger worden?
In de zomer van 2008, ik was net 16 jaar, besloot ik dan het aanmeldingsformulier in te vullen en bezocht ik een introductiebijeenkomst. Vervolgens begonnen de cursussen; in eerste instantie de cursus algemeen reglement zoals dat toen nog heette. Ik wist nog niet precies wat ik bij de Miljoenenlijn wilde gaan doen, en het was de werkgroepleider oranje (treinpersoneel) die me overtuigde om verder te gaan met de cursus conducteur.
Omdat ik nog geen 18 was, mocht ik bepaalde taken nog niet (zelfstandig) uitvoeren, zoals het bedienen van overwegen of het meedoen aan de vertrekprocedure. In die periode heb ik veel nieuwe mensen leren kennen en erg veel geleerd, ook op persoonlijk gebied. Zodra ik 18 was, mocht het dan eindelijk; zelfstandig als conducteur mee op de stoomtrein en de railbus. Meteen kon worden uitgekeken naar de volgende stap: hoofdconducteur. Daarvoor is de minimumleeftijd echter 21, maar er kon alvast worden begonnen aan de theoriecursus rangeerder/begeleider die daarvoor nodig is.
Een andere werkgroep die al langer mijn interesse had, is seinwezen. Na een paar dagen meegelopen te hebben, leek mij dat ook wel wat, seinhuiswachter. Het werken met en in stand houden van de klassieke beveiliging is erg mooi om te doen. Het is een circa honderd jaar oude techniek, die tegenstrijdige bewegingen tegen gaat en fouten voorkomt. Als seinhuiswachter op de post heb je vaak rustige dagen, terwijl het er soms ook juist hectische momenten zijn. Het vormt een leuke afwisseling, om nu eens vanaf het seinhuis naar de collega’s in de passerende trein te zwaaien.
Na zo’n vier jaar dienst als conducteur , is het dan inmiddels ook tijd geworden om te beginnen met de cursus hoofdconducteur. Eerst de theoriecursus, een half jaar meelopen in de praktijk en ook een BHV-cursus volgen, om precies vanaf mijn 21e verjaardag bevoegd hoofdconducteur te zijn.
Zoals ik al schreef heb ik veel nieuwe mensen leren kennen en ben ik erg gegroeid op persoonlijk gebied. Mede door die contacten ben ik nu bezig met de opleiding tot machinist, bij het “gewone” spoor. Nu krijg ik natuurlijk regelmatig de vraag of ik dan ook bij de Miljoenenlijn machinist word. Maar nee, voorlopig heb ik mijn handen vol aan de werkgroepen oranje (treinpersoneel) en rood (seinwezen) en aan andere taken, zoals de dienstregeling, waar ik sinds vorig jaar met een groepje collega’s aan werk.
De Miljoenenlijn is voor mij erg waardevol. De grote groep vrijwilligers voelt als een familie. Het is mooi om de oude techniek en de spoorlijn in stand te houden en mensen zo een mooie dag te laten beleven. Ik ga er elke keer weer met veel plezier naartoe en als het aan mij ligt blijft dat ook de komende jaren zo.
Wil je ook vrijwilliger worden bij de MIljoenenlijn? Meld je dan aan via volontair@miljoenenlijn.nl en bekijk de vacatures hier.
Voor reizigers van de Miljoenenlijn was het ZLSM-perron in Kerkrade niet altijd even goed te herkennen. Verdwaald stond men te wachten op de railbus, soms op het verkeerde perron. Deze verwarring is te begrijpen, aan de overkant ligt immers het Veolia-station, duidelijk herkenbaar als treinstation en toegegeven het ZLSM-station was dit minder. Reden voor de vrijwilligers van de Zuid-Limburgse Stoomtrein Maatschappij om het ZLSM-station een make-over te geven.
Belangrijk in de ontwikkeling van het nieuwe station was dat ALLE reizigers op een makkelijke manier kunnen in- en uitstappen. Om deze reden is het perron verhoogd en is er een helling gemaakt,zodat het perron ook rolstoelvriendelijk is. Het perron zal rond de 80 meter lang zijn en daarnaast ook voorzien van twee trappen. Om het perron te verhogen is het ballastbed tegen de randen onderhouden en is er ongeveer 20 ton aan ballast bijgestort. Het stationsbord van ZLSM-Kerkrade is al geplaatst op een herkenbare plaats. In een later stadium van de perronvernieuwing zullen de oude bogen van het voormalige industrion, Continium geplaatst worden over het station.
De vernieuwing van het station in Kerkrade was niet mogelijk zonder de hulp van Strukton, provincie en diverse gemeentes. Zo zijn onder andere de geplaatste perronelementen en tegels geschonken door Strukton en de gemeente Kerkrade,Houthem st. Gerlach.
Bekijk de hieronder een kleine impressie die vrijwilliger, Chris Housen heeft gemaakt van de werkzaamheden en houdt onze Facebook-pagina in de gaten voor een nieuwe update over de werkzaamheden!
Inmiddels drie weken met de spoorprojecten langs het ZLSM-traject aan het werk en er zijn duidelijke resultaten zichtbaar.
Onderstaand een update van de werkzaamheden, deze keer voornamelijk met foto’s.
Te Simpelveld is, nadat de brug is uitgehesen en het betonnen landhoofd is schoongemaakt en het betonrot is hersteld, niet heel veel activiteit meer waarneembaar. Het meeste gebeurt bij het constructiebedrijf. Hierbij valt te denken aan laswerk, vernieuwing van verbogen liggers en verfwerk. De werkgroep baanonderhoud heeft zelf nog de nodige hamerkopbouten (zie foto) op maat geslepen zodat deze bij de montage van de spoorstoelen goed passen.
Sinds deze week beginnen buiten op de locatie de eerste zaken zichtbaar te worden. Het staalwerk wordt aangepakt. De kleurstelling is aan de hand van de oude brug, hekwerk en kabelkoker, door de aannemer met kleurmallen bepaald en wordt historisch bleekgroen. De gemeente Simpelveld heeft naast meehelpen met de afzettingen ook enkele aanpassingen aan de trottoirs verzorgd zodat er geen water meer het landhoofd kan binnendringen.
De brug wordt nu voor het eerst sinds 1975 weer onder handen genomen. De brug zelf is bijna 85 jaar oud. Niet alle onderdelen blijken de tand des tijds even gemakkelijk doorstaan te hebben. Maar de brug is nu nog niet toe aan het bejaardentehuis en weer volop onderweg naar een volgende 15 jaar.
Te Bocholtz stond de overweg van de Heiweg voor vernieuwing op het programma.
Maandagavond en -nacht 24 op 25 november 2014 was het zover. Aaannemer Strukton ging aan de slag.
Te Wijlre heeft veel graafwerk plaatsgevonden, gevolgd door spoormontagewerkzaamheden. Op 24 en 25 november 2014 is de overweg Elkenraderweg vernieuwd. Hierna volgend een overzicht van enkele foto’s van de werkzaamheden met aan het slot een nieuwtje voor de ZLSM-spoorlijn; borden waarop duidelijk staat vermeld dat onbevoegd spoorterrein betreden niet de bedoeling is.
Inmiddels zijn aannemers alweer twee weken langs het ZLSM-traject aan het werk. De locaties waar ze momenteel bezig zijn nog even op een rijtje:
Onderstaand een update van de werkzaamheden in de afgelopen week.
Wat velen niet weten is dat de beide perronsporen te Schin op Geul voor Nederland unieke mierenkolonies bevatten.Door een aantal heren, verbonden aan EIS Kenniscentrum Insecten (Jinze Noordijk, André J. van Loon & Michiel Hemminga) zijn bij inventarisaties langs de spoorlijn in de afgelopen jaren veel bijzondere en vooral ook zeldzame insecten gevonden. In een aantal spoorbielzen bevinden zich de enige bekende nesten van de zwarte reuzenmier (Camponotus vagus) in Nederland. De ZLSM en de Provincie Limburg hebben EIS Kenniscentrum Insecten in het voorjaar van 2014 daarom verzocht om de bielzen waarin de nesten zich bevinden aan te geven en een werkprotocol voor de verplaatsing van een mierennest op te stellen. Het voornemen was om in 2014 de spoorbielzen in het noordelijke perronspoor te vernieuwen. Zonder goed werkprotocol zou dit leiden tot vernietiging van één van beide mierenkoloniën. Doel van het werkprotocol is de bielzen te verplaatsen naar een andere plek op het station, in een poging de zwarte reuzenmier te behouden voor ons land. Maandag 3 november 2014 was het zover. Tegen het einde van de middag is door de spooraannemer Strukton, onder toeziend oog van Feodor, de mierenkolonie in het noordelijke perronspoor verplaatst naar de nieuwe permanente verblijfplaats in de noordelijke spoorberm aan de rand van het perron. De overige spoorbielzen zijn vervolgens vervangen door nieuwe houten spoorbielzen. Dit vanwege het feit dat in verband met het te behouden historische beeld, besloten is bij perrons geen beton, maar hout te gebruiken. Het wissel bij de verbinding met ProRail spoor is gedemonteerd, waarna ook dat weer ingebouwd is met nieuwe houten spoorbielzen.
Te Wijlre is de aannemer in week 45 begonnen met het losschroeven van de spoorstaafbevestigingen. Ook zijn er stapels betonnen en houten dwarsliggers aangevoerd. Voor een deel zijn de oude houten dwarsliggers uit het ballastbed gehaald en langs de Seinhuisweg op een grote hoop gestapeld. Op maandag 10 november is men, na het arriveren van een eerste trein met 50 platte wagens, begonnen met het uitgraven van het cunet voor de nieuw aan te brengen ballast. Het rijden van de werktreinen in het werkvak gebeurt met een ZLSM-locomotief. Het uitgraven van het ballastbed gebeurt omdat in 1998 het bestaande ballastbed over een lengte van honderden meters is overspoeld met leem als gevolg van erosie op de noordelijk gelegen velden. Deze problematiek is inmiddels door DLG en het Waterschap aangepakt.
In Simpelveld zijn de landhoofden van het viaduct over de Schiffelderstraat schoongespoten. Vervolgens is het betonrot dat plaatselijk aanwezig was gerepareerd. Nadat het nieuwe beton ter plaatse van het betonrot is aangedroogd zijn beide landhoofden voorzien van een nieuwe coating, zodat het beton er weer de nodige jaren tegen kan. Over coatings gesproken: dinsdag 11 november kwam het bericht van de aannemer dat de brug zelf helemaal was gestraald. Na de inspectie op donderdag 13 november is begonnen met enkele kleinere reparatiewerkzaamheden om vervolgens over te gaan op het aanbrengen van de nieuwe verflagen. In totaal komen er drie coatings waarmee de brug zeker weer 15 jaar mee kan gaan.
